Wat zijn mescaline cactussen?
Van veel cacti is bekend dat ze psychoactief zijn vanwege de aanwezigheid van fenethylamine-alkaloïden zoals mescaline. De twee belangrijkste ritualistische (folkloristische) varianten zijn Echinopsis, waarvan de meest psychoactieve soort de San Pedro-cactus is (Echinopsis pachanoi) en Lophophora, waarvan Peyote (Lophophora williamsii) de meest psychoactieve soort is. De psychoactieve stof mescaline wordt daarnaast ook in bepaalde bonen gevonden. Tevens wordt het synthetisch geproduceerd. Naast recreatief gebruik wordt mescaline voornamelijk door psychonauten gebruikt voor verlichting en verkenning van de geest.
Mescaline cactussen zijn hallucinogeen, wat wil zeggen dat er sterke psychedelische hallucinaties kunnen (en waarschijnlijk zullen) optreden. Mescaline wordt voornamelijk gebruikt als een recreatieve drug en wordt ook gebruikt als aanvulling op verschillende soorten meditatie en psychedelische therapie. Mescaline-bevattende cactussen kunnen hevig braken en misselijkheid veroorzaken, wat een belangrijk onderdeel is van de traditionele Indiaanse of sjamanistische ceremonies en wordt beschouwd als een reinigingsritueel en een spiritueel hulpmiddel.
De geschiedenis van Mescaline Cactussen
Het gebruik van mescaline cactussen dateert al uit vele duizenden jaren terug. Sterker nog: men stelt dat Mescaline een van de oudste psychedelica is die door mensen wordt gebruikt. Peyote wordt bijvoorbeeld al zeker 5.700 jaar gebruikt door indianen in Mexico. Europeanen merkten al bij vroeg contact met de Indianen het gebruik van deze bijzondere cactus op bij religieuze ceremonies, met name door de Huichols in Mexico. Andere mescaline-bevattende cactussen zoals de San Pedro hebben een lange geschiedenis van gebruik in Zuid-Amerika, van Peru tot Ecuador. Mescaline werd voor het eerst geïsoleerd en geïdentificeerd in 1897 door de Duitse chemicus Arthur Heffter en voor het eerst gesynthetiseerd in 1918 door Ernst Späth. Acht jaar later werd een uitgebreide studie van de effecten van mescaline gepubliceerd in ‘Der Meskalunraush’, wat ‘The Mescaline High’ betekent.
In 1953 nam Aldous Huxley deel aan een experiment waarin hij 400 mg mescaline onder toezicht van psychiater Humphry Osmond innam. Hij vertelde over zijn ervaringen in het boek The Doors of Perception in 1954, wat uiteindelijk één van de meest gerefereerde stukken literatuur werd in de psychedelische gemeenschap. Leuk weetje: de rockband The Doors ontleent zijn naam aan de titel van het boek.
Een van de onderzoekers die veel interesse in het boek bleek te hebben was Alexander Shulgin. Hij besloot in 1960 zelf op onderzoek uit te gaan en testte mescaline met een dosis van 350 mg. Uiteindelijk stond Shulgin aan de basis van de zogenaamde ‘mescaline-eenheid’. (ED-mescaline gedeeld door ED-analoog) voor als een maat voor de relatieve potentie van mescaline-analogen. In deze berekening vertegenwoordigt de effectieve dosis het gemiddelde van ED1 en ED100 (ED50 of ‘mediane effectieve dosis’). De ‘mescaline-eenheid’ (MU) werd gebruikt in onderzoeken naar vele psychoactieve stoffen door veel prominente scheikundige onderzoekers, waaronder het US Army Medical Research Institute of Chemical Defense. Vandaag de dag wordt de eenheid niet meer gebruikt.
In 1991 publiceerden Alexander en Ann Shulgin het boek Phenethylamines, I Have Known and Loved, een verzameling van jaren werk die in detail de synthese en effecten van meer dan 250 fenethylamines, inclusief mescaline, documenteert. Het boek wordt vandaag de dag algemeen beschouwd als een van de belangrijkste stukken literatuur in de geschiedenis van psychedelische farmacologie en chemie.
Welke verschillende mescaline cactussen zijn er?
Er zijn zoals vermeld soorten psychoactieve cactussen over de hele wereld. Hieronder een aantal verschillende soorten cacti die sterke psychedelische krachten hebben.
Peyote – Lophophora williamsii
Wanneer we kijken naar de populariteit van psychoactieve cacti, dan staat Peyote (Lophophora williamsii) met stipt op nummer één. Het is de meest bekende en tevens de meest krachtige psychedelische cactus ter wereld. In tegenstelling tot veel soorten cacti die hoog de lucht in groeien, vormen Peyote-cactussen knoppen die laag op de grond tot vorming komen. De peyote-cactus wordt meer dan 5.000 jaar door Zuid-Amerikaanse stammen gebruikt. Het middel is zo populair, dat het gebruik van de peyote-plant in de Verenigde Staten is toegestaan tijdens religieuze ceremonies. Dit in tegenstelling tot vrijwel alle andere psychedelische middelen. Naast mescaline bevat de peyote cactus de alkaloïde hordenine (N, N-dimethyltyramine). Hordenine is een MAO-B-remmer die de afbraak van mescaline tot op zekere hoogte kan voorkomen. Uit een studie van Dr. Štarha blijkt dat alle soorten peyote zo’n 0,7 mg mescaline per gram levende plant bevat.
San Pedro – Echinopsis pachanoi alias Trichocereus pachanoi
De magische cactus stamt oorspronkelijk uit Ecuador en Peru waar hij op hoogtes van 2.000 – 3.000 meter tot bloei komt. Het bevat mescaline en DMT. De cactussoort komt vaak voor in tuinen waar het meestal wordt geteeld als decoratieve plant. De kracht van San Pedro varieert tussen verschillende exemplaren. De niveaus van mescaline zijn afhankelijk van de groeiomstandigheden: vochtigheid, bodemkwaliteit en temperatuur tussen vele andere zaken. De San Pedro-cactus wordt al ruim 3.000 jaar gebruikt door inheemse Zuid-Amerikaanse stammen. De aanwezige werkzame stoffen in de San Pedro-cactus zijn mescaline, 3,4-dimethoxyfenethylamine, 4-hydroxy-3-methoxyphenethylamine, 3-hydroxy-4,5-dimethoxyphenethylamine, 4-hydroxy-3,5-dimethoxyphenethylamine, anhalonidine, anhalinine, hordenine, tyramine en 3-methoxytyramine.
Peruvian Torch – Echinopsis peruviana
De Peruvian Torch is een sterk psychoactieve cactussoort met een nog hogere potentie dan San Pedro. Het is een snelgroeiende zuilvormige cactus met lange stekels afkomstig uit de westelijke helling van de Andes in Peru. Het bevat psychedelische alkaloïden zoals onder andere mescaline. Het nuttigen van deze cactus zorgt voor visuele hallucinaties en veranderende staten van bewustzijn. Zuid-Amerikaanse stammen gebruikten de cactus al vele honderden jaren geleden voor religieuze doeleinden. Monniken gebruikten deze cactus voor het brouwen van psychoactieve mengsels die tijdens deze rituelen en ceremonies werden gebruikt.
Hoe worden mescaline cactussen gebruikt?
Het drinken van thee gemaakt van mescaline bevattende cactussen is een van de oudst bekende voorbeelden van psychedelisch drugsgebruik. In de meeste gevallen wordt de wortel-top afgesneden en vervolgens gedroogd. Deze koppen worden vervolgens gedroogd om schijfvormige knoppen te maken. Deze knoppen worden meestal gekauwd of gedrenkt in water om een bedwelmende thee te produceren. Het kan rauw of gedroogd worden geconsumeerd, maar is buitengewoon bitter.
Het hallucinogeen kan ook worden gemalen tot poeder voor orale capsules of gerookt met marihuana en tabak. De hallucinogene dosis is ongeveer 0,3 tot 0,5 gram (gelijk aan ongeveer 5 gram gedroogde peyote) en werkt ongeveer 12 uur. Verschillende doses kunnen echter op verschillende manieren mensen beïnvloeden, en doses die uit planten worden geëxtraheerd kunnen sterk variëren.
Mescaline werd voor spirituele doeleinden gebruikt door Indiaanse culturen en werd meestal ofwel gedroogd ofwel in een thee geconsumeerd. Misselijkheid en braken geassocieerd met het consumeren van de cactus zelf werden beschouwd als een belangrijk onderdeel van de ervaring. Het werd beschouwd als een reinigend effect op de geest en het lichaam.
Bijwerkingen van mescaline
Het gebruik van mescaline-bevattende producten heeft verschillende effecten. Gebruikers rapporteren vooral bij hogere doses meer negatieve effecten. De bijwerkingen en effecten van mescaline vind je hieronder:
Positieve effecten
- Gevoelens van onderlinge verbondenheid
- Geestelijke gebeurtenissen
- Euforie
- Verhoogde gevoeligheid voor aanrakingen
- Verhoogde reukzin
- Verhoogde persistentie van het gezichtsvermogen
Neutrale effecten
- Veranderde denkprocessen
- Een veranderd gevoel voor tijd en zelfbewustzijn
- Visuele fenomenen
- Synesthesie (vooral in combinatie met muziek)
- Perifere stimulatie
- Verhoogde cardiovasculaire activiteit
- Verhoogde transpiratie
Negatieve effecten
- Misselijkheid
- Braken
- Ongewenste spirituele ervaringen
- Spanning
- Angst
Mescaline microdoseren
Net als vele andere psychedelische stoffen, kan ook mescaline worden gebruikt bij het microdoseren. Microdoseren is het innemen van zeer kleine hoeveelheden van een werkzame stof: te weinig om ervan te trippen, maar genoeg om er profijt te hebben op mentaal gebied.
Een onderzoek uit 2019 heeft geprobeerd systematisch de psychologische veranderingen te meten die worden veroorzaakt door het microdoseren van mescaline. De bevindingen, die zijn verschenen in PLOS One, suggereren dat het microdoseren verschillende aspecten van psychologisch functioneren kan verbeteren – maar de effecten zijn niet noodzakelijkerwijs wat mensen verwachten.
“De afgelopen jaren is er in de media veel belangstelling voor microdosering. Er zijn duizenden nieuwsverhalen en persoonlijke accounts online die een breed scala aan voordelen beschrijven in verband met microdosering, maar er is zeer weinig wetenschappelijk bewijs over dit onderwerp. We wilden zien of deze beweringen gerechtvaardigd waren of dat de effecten van microdosering konden worden verklaard door verwachtingen of placebo”, zei studie-auteur Vince Polito, een onderzoeker aan de Macquarie University.
De onderzoekers rekruteerden 98 microdosers, die dagelijks een beoordeling gaven van hun psychologisch functioneren gedurende een periode van zes weken. De deelnemers, die LSD, psilocybine en mescaline microdoseerden, vulden ook een uitgebreide vragenlijst in aan het begin en einde van de periode van zes weken.
Er waren verschillende positieve kortetermijneffecten. De deelnemers rapporteerden verhoogde niveaus van verbondenheid, contemplatie, creativiteit, focus, geluk, productiviteit en welzijn op dagen dat ze de microdosis ontvingen. Maar er waren ook langetermijneffecten. Depressie nam af en aandacht en focus nam toe gedurende de zes weken. Tegelijkertijd nam ook neuroticisme toe. Mensen met een hoog niveau van neuroticisme hebben meer kans om negatieve emoties te ervaren. Er waren geen significante veranderingen in mindfulness, mystieke ervaring, positieve persoonlijkheidskenmerken, creativiteit, gevoel van keuzevrijheid of algehele kwaliteit van leven van het begin tot het einde van de studie. Dit is enigszins opmerkelijk, gezien andere studies deze effecten wel lieten zien.
“Dit was heel voorlopig onderzoek, dus onze bevindingen moeten voorzichtig worden genomen. Maar we vonden aanwijzingen dat microdosering verschillende effecten had. We vonden vermindering van depressie, stress en dwalen van de geest. We vonden ook een toename in de ervaring van onaangename emoties”, vertelt de onderzoeker in een interview. Kortom kan dus geconcludeerd worden dat het microdoseren van mescaline verschillende effecten heeft. Of deze positief of negatief zijn, verschilt per persoon.
De uiteindelijke effecten lijken overigens los te staan van wat de deelnemers van de ervaring hadden verwacht. “We hebben ook gekeken naar de overtuigingen van mensen over microdosering en ontdekten dat hoewel mensen sterke voorspellingen hadden over wat ze dachten dat zou gebeuren, deze overtuigingen niet overeenkwamen met de werkelijke psychologische veranderingen die we zagen toen we de ervaring van de microdosers volgden”. In het bijzonder verwachtten de deelnemers dat neuroticisme eerder zou afnemen dan toenemen. Ze verwachtten ook dat creativiteit, welzijn en mindfulness zouden toenemen.
Mescaline en opioïdverslaving
Diverse onderzoeken hebben uitgewezen dat het gebruik van mescaline gepaard gaat met een verminderd risico op misbruik van opioïden. Ook zou de afhankelijkheid op deze middelen verminderen na mescaline-gebruik. De studie, die werd gepubliceerd in het Journal of Psychopharmacology, was gebaseerd op gegevens die werden verzameld in de National Survey on Drug Use and Health van 2008 tot 2013.
De studie onderzocht zogenaamde klassieke psychedelische medicijnen, waaronder lyserginezuurdiethylamide (LSD), mescaline, psilocybine, peyote, San Pedro-cactus, dimethyltryptamine (DMT) en ayahuasca. Het gebruik van deze psychedelica werd in verband gebracht met een 27% verminderd risico op opioïde afhankelijkheid en 40% verminderd risico op opioïde-gebruik. In totaal werden de gegevens gebruikt van 44.678 respondenten.
“Onze bevindingen suggereren dat psychedelica mogelijk een beschermend mechanisme hebben als opiaatgebruikers ook psychedelica hebben gebruikt, wat de huidige aanwijzing van psychedelica als illegale stoffen met een hoog potentieel voor misbruik en geen erkend medisch gebruik uitdaagt. Onze bevindingen dragen bij aan de rechtvaardiging van lopend onderzoek naar psychedelische geassisteerde therapie voor de behandeling van alcohol-, cocaïne-, opiaat- en tabakgebruiksstoornissen met medicijnen zoals LSD, psilocybine, ayahuasca en ibogaïne. Dat onze resultaten voortkomen uit niet-gecontroleerd en niet-gecontroleerd niet-medisch gebruik voegt dwingende empirische ondersteuning toe aan de veelheid van anekdotische successen met psychedelische zelfmedicatie”, aldus de onderzoeker.
Maar tegelijkertijd stelt de onderzoeker dat er nog geen conclusies uit het onderzoek kunnen worden getrokken. “Hoewel onze bevindingen aanzienlijk zijn, zijn deze resultaten voorlopig en in het beste geval hopen we dat anderen ons werk zullen repliceren in verder onderzoek. De enquêtegegevens zijn grotendeels afhankelijk van persoonlijk zelfrapportage, waardoor de grote kans op fouten en lage betrouwbaarheid in de steekproef aanwezig blijft”.
“Het belangrijkste nadeel van een transversale analyse is dat het alleen kan aantonen dat psychedelisch gebruik wordt geassocieerd met verminderd opioïdengebruik, en niet dat psychedelica specifiek verminderd gebruik veroorzaken. Er is ook de mogelijkheid dat een andere factor, die niet door het model wordt verklaard, de ware drijvende kracht achter de resultaten is, hoewel onze analyse probeerde rekening te houden met variabelen zoals leeftijd, opleiding en geslacht”, vertelt de onderzoeker aan het online psychologische tijdschrift PsyPost.