Psilocybine is een natuurlijk voorkomende psychedelische verbinding die aanwezig is in meer dan 200 soorten schimmels, zoals paddenstoelen en sclerotia. Als een zogenaamde pro-drug wordt psilocybine snel door het lichaam omgezet in psilocine, wat weer verantwoordelijk is voor de geestverruimende en visuele effecten die mensen bereiken wanneer ze paddo’s of truffels nuttigen. Lees meer over de effecten van psilocybine.
Over het algemeen omvatten de effecten euforie, visuele en mentale hallucinaties, veranderingen in waarneming, een verstoord gevoel voor tijd, spirituele ervaringen en mogelijke bijwerkingen zoals misselijkheid en paniekaanvallen.
Geschiedenis van psilocybine
Beelden uit prehistorische muurschilderingen en rotsschilderingen van het hedendaagse Spanje en Algerije suggereren dat het gebruik van psilocybine-paddenstoelen van vóór de geregistreerde geschiedenis gebruikelijk was. In Midden-Amerika werden de psychedelische paddestoelen al lang gebruikt in religieuze en profetische ceremonies, voor Spaanse kroniekschrijvers het gebruik ervan voor het eerst in de 16e eeuw documenteerde. In 1959 isoleerde de Zwitserse chemicus Albert Hofmann het actieve bestanddeel psilocybine uit de paddestoel Psilocybe mexicana. Hofmann’s werkgever Sandoz bracht pure psilocybine op de markt en verkocht deze aan artsen en clinici over de hele wereld voor gebruik in psychedelische psychotherapie.
Hoewel de steeds restrictievere drugswetgeving van de late jaren zestig wetenschappelijk onderzoek naar de effecten van psilocybine en andere hallucinogenen remde , groeide de populariteit ervan als een entheogeen (een middel om de spiritualiteit te verbeteren) in het volgende decennium, grotendeels als gevolg van de toegenomen beschikbaarheid van informatie over het cultiveren van psilocybine-paddenstoelen.
Effecten van psilocybine
Wanneer je regelmatig paddo’s of truffels neemt, dan weet je dat geen enkele trip hetzelfde is. De intensiteit en duur van de effecten van psilocybine zijn dan ook variabel, afhankelijk van de soort paddenstoel of sclerotia, dosering, individuele fysiologie en de setting waarin het product genomen wordt. Zodra ingenomen, wordt psilocybine snel gemetaboliseerd tot psilocine, dat vervolgens inwerkt op serotoninereceptoren in de hersenen. De bewustzijnsveranderende effecten van psilocybine duren meestal twee tot zes uur, hoewel voor individuen onder invloed van psilocybine de effecten veel langer lijken te duren, omdat het medicijn de perceptie van tijd kan verstoren. Psilocybine heeft een lage toxiciteitn en een laag schadepotentieel. Sterker nog: psilocybine wordt gezien als de minst gevaarlijke drug ter wereld.
In het begin van de jaren ’60 werden op de Universiteit van Harvard 175 mensen onderzocht die psilocybine hadden ingenomen. 98 van deze mensen kregen vragenlijsten om hun ervaringen en de bijdrage van sociale en omstandige factoren te evalueren. Diegenen die al psilocybine hadden gebruikt, beschreven meer plezierige ervaringen dan degenen die dat niet hadden gedaan. De grootte van de groep, de dosis, de voorbereiding en de verwachtingen waren belangrijke onderdelen van de respons op het medicijn. Opvallend was dat wanneer het stofje in groepsverband werd ingenomen, verschillende effecten werden ervaren. In groepen van acht of meer personen werden de effecten als negatief beschreven, terwijl de personen in kleinere groepen van zes of minder de effecten grotendeels positief omschreven.
Na de consumptie van psilocybine kan de persoon zich in eerste instantie enigszins gedesoriënteerd, sloom en euforisch of soms depressief voelen. Bij lage doses kunnen hallucinatoire effecten optreden, zoals de meer intense waarneming van kleuren of de visualisatie van geometrische vormen. Bij hogere doses nemen de hallucinatoire effecten toe en zijn de ervaringen meestal minder sociaal dan bij lagere doses. Hallucinaties komen vaker voor en kunnen zeer gedetailleerd zijn, hoewel ze zelden door de gebruiker worden verward met de realiteit.
Geneeskunde
Psilocybine is onderzocht als een experimentele behandeling voor vele ziekten. In 1961 voerden Timothy Leary en Richard Alpert het zogenaamde Psilocybine Project of Harvard uit. Dit waren een aantal experimenten naar het gebruik van psilocybine bij de behandeling van persoonlijkheidsstoornissen en andere toepassingen in psychologische behandelingen.
Een pilot-studie uitgevoerd door Francisco Moreno aan de Universiteit van Arizona en gefinancierd door de Multidisciplinaire Vereniging voor Psychedelic Studies onderzocht de effecten van psilocybine in negen patiënten met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Het bleek dat psilocybine veilig aan patiënten kunnen worden toegediend met OCS resulteert in een aanzienlijke vermindering van de symptomen daarvan bij veel patiënten.
Twee andere onderzoeken onderzoeken de mogelijkheid dat psilocybine het psychologische lijden geassocieerd met kanker kan verlichten. Een studie, uitgevoerd door Charles Grob, omvat 12 mensen met terminale kanker die in twee afzonderlijke sessies het hallucinogeen of placebo krijgen. De tweede studie, uitgevoerd door Roland Griffiths, gaf psilocybine aan mensen die “met een huidige of vroegere diagnose van kanker enige angst hebben of zich depressief voelen over hun toestand.” Voorlopige resultaten wijzen erop dat lage doses psilocybine de gemoedstoestand kunnen verbeteren en angst kunnen verminderen bij patiënten in gevorderde stadia van de ziekte, en deze effecten duren van twee weken tot zes maanden. In 2008 heeft een onderzoeksteam van de Johns Hopkins School of Medicine richtlijnen gepubliceerd voor het verantwoord omgaan met medische onderzoeken met psilocybine en andere hallucinogenen bij de mens.
Bovendien wordt psilocybine als veelbelovend gezien bij het verlichten van de pijn veroorzaakt door cluster hoofdpijn, door veel mensen beschouwd als de meest pijnlijke hoofdpijn die er bestaat – en misschien wel een van de heftigste pijnen die er zijn. In een onderzoek uit 2006 meldden 22 van de 26 patiënten met clusterhoofdpijn succes bij het voorkomen van aanvallen met psilocybine en 18 van de 19 psilocybine-gebruikers zeiden dat ze langere tijd zonder aanvallen hadden.
Chemie
Psilocybine wordt opgenomen door de mond en de maag. De effecten beginnen 10-40 minuten na de inname van schimmels die psilocybine bevatten en duren 2-6 uur, afhankelijk van de dosis, de soort van de schimmel en het metabolisme van de gebruiker. Een typische recreatieve dosis is 10-50 mg psilocybine. Een zeer klein aantal mensen is echter buitengewoon gevoelig voor de effecten van psilocybine, waarbij een drempeldosis van ongeveer 2 mg psilocybine resulteert in effecten die gewoonlijk gepaard gaan met een gemiddelde tot hoge dosis.
Op dezelfde manier zijn er mensen die relatief hoge doses nodig hebben om de normale effecten van een kleine dosis te bereiken. Hersenenchemie en het metabolisme van de gebruiker spelen een belangrijke rol bij de reactie van de gebruiker op psilocybine. De meeste psilocybine wordt gemetaboliseerd in de lever, waar het omgezet in psilocine. Dit wordt vervolgens weer afgebroken door het enzym monoamineoxidase.
Tolerantie
Fysieke en mentale tolerantie voor psilocybine treedt op en verdwijnt snel. Inname van psilocybine meer dan drie of vier keer per week (in het bijzonder op opeenvolgende dagen) zou het effect sterk verminderen. Studies hebben aangetoond dat men kruisingstolerantie ontwikkelen tussen psilocybine en farmacologisch soortgelijke samengestelde LSD. De monoamine oxidase (MAO-remmers) in ons lichaam ondersteunen de verlengde effecten van psilocybine; daarom kunnen mensen die MAO-remmers gebruiken vanwege een medisch probleem, sterk verbeterde (of verlengde) effecten ervaren.